Jij, ongelooflijke sukkel, hijgde ik terwijl we door de tunnel liepen. Waarom gooide je me nou in dat water? Denk je niet na, of zo? Lexe, kom op. Er is niks gebeurd, we zijn ontsnapt. Hij bleef staan en ik botste tegen hem op. Wat doe je nou? vroeg ik geïrriteerd. Hij draaide zich abrupt om, pakte mijn gezicht in zijn handen en kuste me. Ik schrok me een ongeluk en het leek alsof mijn hart uit mijn borstkas zou springen. Hij trok zich terug en keek me aan. Hij glimlachte en ik wist dat ik rood was. En? hij keek me vragend aan. Ik beet op mijn lip en trok even aan mijn haar. Het was goed, mompelde ik en ik keek in z n ogen. Hij glimlachte, drukte nog een kus op mijn wang en pakte mijn hand. Kom, we gaan verder. En ik volgde hem door het donker.
De dag dat Lexe wegloopt uit het tehuis waar ze de laatste zeven jaar van haar leven heeft doorgebracht, is de dag dat ze haar nieuwe ik ontdekt, haar grote liefde ontmoet, op reis gaat, nieuwe vrienden maakt en afscheid neemt van haar oude vrienden. Ze begint opnieuw en zegt gedag tegen haar oude leven. Er is nu geen weg meer terug.
