Zesenhalf jaar geleden leek de Arabische Lente ook in Syrië tot bloei te komen. Maar eendrachtige, vreedzame demonstraties voor vrijheid, rechtvaardigheid en democratie werden meteen met harde hand door het regime van dictator Assad neergeslagen. Een bloedige burgeroorlog volgde. Veel Syriërs, ook zij die in Nederland een nieuw leven proberen op te bouwen, hebben zich sindsdien afgevraagd waarom men in het Westen zo stil blijft. De redenen om te zwijgen hebben vaak te maken met een diepgevoelde onmacht, terwijl openlijk betuigde steun voor slachtoffers juist van grote betekenis kan zijn: door onmenselijkheden te benoemen en ertegen in opstand te komen, geef je mede vorm aan menselijkheid en medemenselijkheid.
In Als stilte steekt onderzoekt Désanne van Brederode aan de hand van eigen ervaringen en die van (Syrische) vrienden de pijnlijke kanten van stilte. Hoe kun je hierin iets veranderen? En wanneer is stilte juist wél gewenst?
