Een analyse van verschillende rechterlijke dwalingen leert dat politiefunctionarissen, officieren van Justitie, rechters en zelfs deskundigen niet altijd beschikken over relevante kennis en vaardigheden om bewijsmiddelen logisch te wegen. Identificaties door ooggetuigen worden zwaar gewogen, terwijl non-identificaties soms als irrelevant terzijde worden geschoven. Bekentenissen worden gezien als sterke bewijsmiddelen, terwijl het fenomeen van de valse bekentenis slechts mondjesmaat wordt onderkend. En als laatste voorbeeld: rechters worden geacht om de schuldvraag deugdelijk te beantwoorden, terwijl ze daartoe in het geheel niet zijn opgeleid.

In dit boek worden rechtspsychologische kanttekeningen geplaatst bij identificaties, getuigenverklaringen, bekentenissen, leugendetectie en bestraffing. Verder wordt ingegaan op het verschil tussen wetenschappelijke psychologie en psychologie van de koude grond, alsook op het problematische karakter van de strafrechtelijke bewezenverklaring. Tot slot wordt aandacht besteed aan psychotrauma en de relevantie daarvan voor het strafrecht.