Toen Mark Rothko in 1970 zijn laatste doeken had geschilderd
was dat het einde van de schoonheid in de moderne
kunst. Schoonheid was verdacht geworden: ze was niet
vernieuwend, niet kritisch, niet revolutionair.
Maar het verlangen naar schoonheid was niet verdwenen–
en de laatste jaren is ze dan ook op de weg terug.
Alleen in een andere gedaante dan we gewend waren. De
installaties en video’s van kunstenaars als Olafur Eliasson,
David Claerbout, Anish Kapoor en James Turrell stoten
kunstkijkers uit het leven van alledag, werpen hen terug
op hun diepste emoties en doen de tijd vergeten. Daarmee
is, vrij onverwacht, ook het sublieme weer terug in de
kunst.
In dit kritische en prikkelende essay beschrijft Hans den
Hartog Jager de ondergang en opkomst van de schoonheid
in de hedendaagse kunst. Tegelijk is het een voorstel om
het begrip schoonheid op een nieuwe manier te gaan gebruiken.
