Dit is het geromantiseerde levensverhaal over het leven van mijn oudste zus, Sophia, Johanna Lauret, geboren op 28 oktober 1929 in Philippine en overleden op 9 februari 2015 in Goes. Ze kwam 2 maanden te vroeg ter wereld. Door zuurstoftekort raakten haar hersenen beschadigd met als gevolg: blijvende spasticiteit en ernstige spraakstoornis. Omstreeks haar zestigste levensjaar kwam daar het Syndroom van Guillain Barré overheen, waardoor ze totaal verlamd raakte. Enkel haar hoofd kon ze nog bewegen. Ze had een goed verstand, een creatieve geest en een nauwelijks te bevatten doorzettingsvermogen.
Dat 'ongelukkige kind' zou geen twintig worden dachten haar buurtgenoten. Ze werd op pure wilskracht vijfentachtig.
Mijn herinnering aan haar en de beschikking over een aantal documenten uit haar nalatenschap brachten mij ertoe dit boek over het bijzonder leven van een bijzonder mens te schrijven. Een mengvorm van fictie en feiten.
