Willem Brakman (1922-2008) groeide op in de Haagse wijk Duindorp. Na een zware huisartspraktijk vestigde hij zich eind jaren vijftig als bedrijfsarts in Enschede. Daar begon hij te schrijven.
Nico Keuning reconstrueert een leven in de ban van het heimwee naar het kind dat Brakman was: op zoek naar het verloren gevoel van geluk, verdriet en angst. Een leven waar de beslissende en beproefde vriendschap met literator Nol Gregoor als een rode draad doorheen liep. Brakmans debuutroman vormde al direct aanleiding tot een familierel. Over een latere roman werden Kamervragen gesteld. Zijn buitenechtelijke escapades voerden de spanningen in huiselijke kring hoog op.
Keuning tekent in Een ongeneeslijk heimwee een gedreven en egocentrische man die in een halve eeuw een volstrekt uniek oeuvre bij elkaar schreef.
