Dan neemt de verloskundige haar uit mijn handen. Ze weegt haar en meet haar lengte op. De resultaten noteert ze op een formulier. Daarna onderzoekt ze haar van top tot teen. Vanuit mijn bed kijk ik toe. Ik zie hoe ze een vinger op de rug van mijn dochter legt en even stilhoudt. Een fractie van een seconde, maar toch lang genoeg om mij te doen beseffen dat er iets niet in orde is.
‘Wat zie je?’ vraag ik.
Ze wijst naar een plekje op het ruggetje. Een zacht, rozig heuveltje. Ze drukt haar wijsvinger erop. Zodra ze die weghaalt wordt het plekje blauw. De kleur van een meertje in een bos, rond het middaguur.
‘Wat is dit?’ vraag ik.
‘Ik weet het niet,’ zegt ze, terwijl ze opnieuw haar vinger op het ruggetje legt. ‘Ik heb dit nog nooit gezien.’
Ze pakt het formulier weer en begint te schrijven. Het is middernacht. De muren komen dichterbij, de kamer sluit ons in.
‘Wat schrijf je op?’ vraag ik.
‘Dat ze een plekje heeft,’ zegt ze.
‘Wat schrijf je precies op?’ vraag ik.
Ze draait haar hoofd naar me toe. Haar blik stelt me op geen enkele manier gerust.
Charlotte is het diep persoonlijke relaas van Pia de Jong over het jaar waarin zij haar pasgeboren, doodzieke dochter koesterde binnen de veilige cocon van haar gezin. Haar werd verteld zich op het ergste voor te bereiden. In plaats daarvan koos zij voor de liefde. Overweldigende liefde.
Pia de Jong (1961) debuteerde in 2008 met de aangrijpende roman Lange dagen, waarvoor ze de Gouden Uil Prijs van de Lezer kreeg. In 2010 volgde Dieptevrees. Over haar leven in Princeton (vs), waar zij sinds 2012 woont, doet ze verslag in NRC Handelsblad en het boek Flessenpost. Ze is getrouwd met Robbert Dijkgraaf; ze hebben drie kinderen.
