Vanaf de eerste helft van de zestiende eeuw concentreerde de Baltische graanhandel zich in Amsterdam. Daar werd het graan niet alleen door korendragers gelost, maar ook in open zakken naar de speciale korenpakhuizen gedragen. Daarna droegen zij de zware last via steile ladders naar de bestemde zolderverdieping, waar het werd opslagen. Aan deze veelal ongeschoolde en loonafhankelijke havenarbeiders heeft Amsterdam in niet geringe mate haar welvaart te danken. De graanhandel was immers de ‘moedernegotie’ van de stad. Net als ambachtslieden waren de Amsterdamse korendragers in een gilde georganiseerd en alleen leden hadden het recht om graan, zout en andere bulkgoederen te dragen. De corporatie kende geen numerus fixus en het ledental was groot. Door de eeuwen heen hebben duizenden leden, waaronder veel migranten, dit zware en risicovolle sjouwwerk verricht. Verder blijkt dat er wel degelijk een directe continuïteit heeft bestaan tussen de vroegmoderne gilden en de hedendaagse vakverenigingen. Met deze conclusie kan het langslepende academisch debat over de continuïteitsvraag eindelijk worden gesloten. Door niet alleen de organisatie, maar ook de individuele leden en de praktijk van het werk van alledag te bestuderen heeft de auteur bovendien een nieuwe dimensie toegevoegd aan de geschiedenis van de arbeid.
