Langzaam vergeten we de woorden die onze taal zo rijk maken, tot de grote ontzetting van Stella Bergsma en Sylvia Witteman. In Van lichtekooi en zwiepkanarie reanimeren ze de taal van weleer: woorden die alleen nog zijn blijven hangen in dialecten en bejaardentehuizen, woorden die onherroepelijk zijn verbonden aan vroeger. Vroeger, toen balorige meisjes nog Milva's waren en wufte meisjes nog bakvissen. Toen sijsjes parmantig zongen in het tweeduister, waarna de schrokop zich ledig in 't oorkussen liet zakken. Vroeger, toen we nog levertraan slikten en saffies rookten. Toen snakerijen niet mochten, en je nog potjandosie moest zeggen. Uit de columns van Bergsma en Witteman blijkt dat die oude woorden nog lang niet kassiewijle hoeven te zijn. Zij verzamelden onterecht vergeten woorden om mee naar huis te nemen, liederlijk te bepotelen, en aan je eigen lexicon toe te voegen.