Daar stond ze dan, 41 jaar en weduwe. Samen met haar prachtige dochter. Twee godinnen in Frankrijk; dachten de onwetenden. In werkelijkheid waren het twee drenkelingen in een oceaan vol twijfels. Hoewel Tjitse Smeding, de grootste kampioen die de drafsport ooit heeft gekend, na de diagnose kanker wist dat hij dood zou gaan, weigerde hij zich daarbij neer te leggen. En al was hij een extreme perfectionist, wat de nalatenschap betreft had hij het niet goed 'geregeld'. Dus stonden vrouw en kind na de begrafenis midden op een bouwplaats, waar een in de haast aangeschafte caravan voor onderdak moest zorgen.
Na een bewogen leven met een gecompliceerde man moesten Tamara en Dagmar Smeding een ander leven opbouwen en zichzelf hervinden, daar op dat bouwterrein in departement 32, de Gascogne, een uurtje rijden van Lourdes en de Pyreneeën.
Ze leken terechtgekomen in hun eigen vervolgaflevering van Ik vertrek, met de bekende, vaak ook grote financiële problemen. Maar samen gingen ze in hun eigen niemandsland aan de slag.
Het vervolg op Niemand weet hoe laat het is kun je bovenal een boek van hoop noemen. Want ondanks alle streken die het leven hun levert komen beide drenkelingen weer aan land. De moeder gaat tenslotte weer schrijven. De dochter volgt haar nauwgezet en levert ongezouten kritiek. Ze mag de lezer niet laten kijken naar madeliefjes in hun wonderschone Franse omgeving. Het moet echt zijn, het mag soms best dramatisch en rauw zijn.
Het eindresultaat is een eerlijk en oprecht boek. Twee rouwende vrouwen in Frankrijk die uiteindelijk met veel doorzettingsvermogen en een positieve instelling berusten en afsluiten. Het is tijd om weer te leven.
